Działalność sióstr dominikanek wśród najmłodszych zmieniała przez lata swoją zewnętrzną formę: od ochronek do obecnych przedszkoli. Zmieniał się także zakres działalności sióstr. Poszerzało się terytorium, z którego pochodziły dzieci. Najpierw była to chata chłopska i bezwzględna konieczność elementarnej edukacji z zakresu podstaw higieny, dożywianie głodnych, uczenie podstawowych zasad kultury.
W obecnych czasach częściej spotykamy się z dziećmi dotkniętymi biedą moralną i duchową, a także z wieloma deficytami rozwojowymi (problemy logopedyczne, nadpobudliwość, zaburzenia emocjonalne, itp.).
Misją naszych przedszkoli jest wychowywanie dzieci w duchu wartości chrześcijańskich i patriotycznych; w każdym przedszkolu prowadzona jest oczywiście katechizacja. Umożliwiając dzieciom wszechstronny rozwój zapewniamy wiele ciekawych zajęć dodatkowych: język angielski, rytmika, zajęcia taneczne, sportowe, korekcyjne, logopedyczne, plastyczne, teatralne i inne.
Nadrzędnym zadaniem przedszkola jest pomoc rodzinie w wychowaniu i sprawowaniu opieki nad dzieckiem, dlatego obecność sióstr dominikanek w przedszkolu nie ogranicza się tylko do troski o najmłodszych. Działalnością apostolską obejmujemy także rodziców, otaczając ich modlitwą i wsparciem. Dbając o ich formację religijną, organizujemy dla nich comiesięczne Msze święte oraz dni skupienia, szczególnie w Adwencie oraz w Wielkim Poście.
Nasza Patronka - Matka Kolumba Białecka
Matka Kolumba, Róża Białecka, urodziła się 23. 08. 1838 r. w Jaśniszczach, koło Tarnopola, w polskiej, szlacheckiej rodzinie. Była drugim z trojga żyjących dzieci. Rodzice zapewnili swoim dzieciom dobre wychowanie religijne, intelektualne i patriotyczne.
Róża, odkrywając w swym sercu powołanie do Bożej służby, w dniu przyjęcia Sakramentu Bierzmowania, w sanktuarium Matki Bożej w Podkamieniu, przed Cudownym Obrazem złożyła ślub poświęcenia się Bogu w życiu zakonnym. Z wielu powodów trudna była droga realizacji tego zobowiązania. Trudności przychodziły i ze strony zdrowia, a także i stąd, że ojciec nie wyobrażał sobie rozstania ze swą ukochaną córką. Róża, związana z duchowością dominikańską, myślała o wstąpieniu do kontemplacyjnego klasztoru dominikanek na Gródku w Krakowie. Bóg w Swej Opatrzności inaczej pokierował dziejami jej życia. Po rozmowie z generałem zakonu O. Wincentym Jandel’em, podejmując jego sugestię jako wolę Bożą, zdecydowała się wstąpić do kontemplacyjno-czynnego zgromadzenia dominikanek, by przygotować się do przeszczepienia takiego zgromadzenia do Polski. Formację zakonną odbyła w dominikańskiej wspólnocie sióstr w Nancy we Francji. Po złożeniu ślubów zakonnych powróciła do Polski i tutaj, mimo wielu przeciwności, w 1861 r. założyła w Tarnobrzegu – Wielowsi pierwszy klasztor dominikanek.
Czerpiąc z duchowej tradycji dominikańskiej, rozwinęła w swym Zgromadzeniu kult Eucharystii i Matki Najświętszej, umiłowanie Liturgii i Pisma Świętego. Kontemplacja Prawdy miała nie tylko rozwijać duchowo siostry, ale też miała być podstawą apostolstwa podejmowanego wśród najbardziej potrzebujących.
Wyznaczone Zgromadzeniu zadanie głoszenia Prawdy Ewangelii – podejmowały siostry przez działalność pastoralną i oświatową. W zakładanych przez siebie szkołach troszczyły się o rozwój dzieci i młodzieży, przygotowywały w parafiach dzieci i młodzież do sakramentów świętych, troszczyły się o duchowy rozwój dorosłych, wspierając w tym działaniu wysiłki miejscowych duszpasterzy. Opiekowały się także chorymi, pokrzepiając ich duchowo w cierpieniu oraz towarzysząc im w godzinie przejścia do Domu Ojca. Takie działanie, wskazane przez Matkę Kolumbę Zgromadzeniu, podejmują siostry także dzisiaj, posługując na czterech kontynentach.Wszyscy, którzy spotykali się z Matką Kolumbą, dostrzegali jej wielkie rozmodlenie, niezwykłą skromność, dobroć, serdeczność i usłużność. Często nazywali ją aniołem, pozostając pod urokiem jej świętości.
Zarówno w dziele tworzenia nowego Zgromadzenia, jak i w osobistej drodze świętości Matka Kolumba napotykała wiele przeciwności. Najbardziej dojmująco doświadczała braku duchowego kierownictwa. Do roku 1872, czyli do czasu śmierci O. Jandel’a, mogła jeszcze przynajmniej od czasu do czasu, w szczególnych potrzebach zasięgać listownie jego rad. On sam uważał ją za duchową córkę i tak traktował. Dwukrotnie też odwiedził Wielowieś, zapoznając się z rozwojem dzieła prowadzonego przez Matkę Kolumbę. Kierownictwo duchowe sprawowane przez Ks. Juliana Leszczyńskiego, proboszcza parafii Wielowieś, który zaprosił dominikanki do swej parafii, by tutaj zainicjować życie dominikanek, a potem ofiarnie wspierał Matkę w dziele fundacji, miało swój bardzo bolesny odcinek spowodowany ciężką jego chorobą. W tym trudnym okresie wzrostu duchowego Matki Kolumby – okresie, który równocześnie odsłonił jej duchowe piękno, wielkość, a nawet: heroizm – Bóg posłużył się innym kapłanem, Ks. Józefem Weberem ze Lwowa, by wesprzeć Założycielkę dominikanek w wiernym podążaniu drogą woli Bożej.
Matka Kolumba Białecka odeszła z tego świata w wigilię świętego Józefa, 18 marca 1887 r. i spoczywa w macierzystym klasztorze w Wielowsi. Ci, którzy ją znali, byli przekonani o jej świętości, jednak warunki historyczno- społeczne sprawiły, że na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego trzeba było trochę poczekać. Zwieńczeniem prac procesowych było ogłoszenie, 20 grudnia 2004 r., w Watykanie, w obecności Jana Pawła II, Dekretu heroiczności Cnót Czcigodnej Sługi Bożej Matki Kolumby Białeckiej. Świadectwo przyjęcia i rozwoju powołania do życia eucharystycznego, jakie w dzienniczku zostało zawarte, jest najważniejszym przesłaniem, które Matka Kolumba Białecka przekazuje zarówno swoim duchowym córkom, jak i wszystkim, którzy zechcą sięgnąć po jej pisma.
